Vrienden voor het leven

Het is veel te druk en iedereen wil wat van je. Natuurlijk is het leuk om in de belangstelling te staan, maar de wetenschap dat iedereen je vriend wil zijn om vervolgens voor die zeer kortstondige en oppervlakkige vriendschap betaald te worden begint nu een beetje op mijn zenuwen te werken.

Bij het ontbijt in het artotel staan weer complete rijsttafels klaar op het buffet. Dit laten we met liefde aan ons voorbij gaan voor een simpel croissantje. Vandaag hebben we het plan de trein te nemen naar Bogor. Terwijl we bij het Monumen Nasional uitrusten van onze korte, maar zware voettocht met 15 kg bepakking worden we aangesproken door een man wiens naam we niet meer weten en dus voor het gemak maar Henri noemen. Henri vertelde ons dat de trein die wij wilden nemen niet stopte op het station waar wij naartoe wilden. Daarnaast demomstreerde onze gids voor 5 minuten hoe arm hij was terwijl hij ons begeleidde naar een tuktuk. In plaats van de trein te nemen van Gambir naar Bogor gaan we namelijk de Commuter (soort metro) vanaf Juanda nemen. We bedanken Henri op gepast wijze en zo kan hij ondanks dat het Ramadan is toch nog lekker wat eten, of hij koopt er sigaretten van, die lang niet zo voedzaam zijn.

Aangekomen in Bogor wil weer iemand onze beste vriend worden. Ditmaal mag de beste man prima vertellen over zijn vrienden met kinderen uit Gouda, maar we wimpelen hem toch af. Wij wetn namelijk de weg. Een wandeling van 45 minuten brengt ons bij ons hotel. Tijdens die wandeling zijn wij overigens weer de trekpleister van de stad en wil iedereen ons graag een lift aanbieden. Laat het verkeer nou dusdanig vaststaan dat lopen sneller is. Het is dan ook een echte verademing om de Botanische tuinen binnen te stappen en daar op een terras te genieten van de rust.