De dag van de duizend dingen

Om 9 uur worden we opgehaald bij ons hotel. Jonatan is onze chauffeur voor vandaag. Een auto huren in Indonesië betekent namelijk dat je er automatisch een chauf bij krijgt, en dat is maar goed ook. Jonatan stelt voor eerst te stoppen bij Kopi Luwak. Daar krijgen we eerst een rondleiding waarin we te zien krijgen hoe de lekkerste koffie ter wereld gemaakt wordt. De Luwak, of Civet, eet lekkere besjes en kakt die vervolgens uit in een grote kattenbak. Na het wassen, drogen, en pellen zijn de koffiebonen klaar voor gebruik. Onder het genot van een kopje van deze kopi worden we gemasseerd. Bij deze massage worden onze benen en armen ingesmeerd met koffieprut; goed tegen allerlei gezondheidsproblemen, waaronder reuma. Ruikend naar eau de café stappen we weer in bij Jonatan. Tijdens ons koffieuurtje heeft hij water en een aardbeiendrankje voor ons gekocht. Voor zichzelf heeft hij een selfiestick gekocht. Het komende uur zal het geld uit onze portemonnee vliegen. Voor alles wat we tegenkomen - park entree, gids, souvenirs van de verkopers die meeliepen, nog een keer de gids - moeten we betalen. Ondertussen genieten we wel van adembenemende vergezichten, mooie bomen, een Nederlands sprekende gids wiens opa bij de KNIL zat, en nog een massage. Dit keer is het de zwavelmodder die onze gezondheid een boost geeft en reuma kan genezen. Met een voetbad van 50 graden wordt ons bezoek aan de vulkaan afgesloten.

Ondanks dat het Ramadan is zijn er nog veel winkels en restaurants open. De theeplantage is dit echter niet. Dit is voor ons niet per se een probleem, we kunnen namelijk wel genieten van de netjes aangelegde wandelpaadjes tussen de perfect uitgemeten theestruiken. Een paar minuten na dit tafereel betalen we 70 eurocent om aardbeien te mogen plukken, verser dan dit krijg ze niet. Er werden mij de grootste aardbeien ooit beloofd, maar buiten de reusachtige plastic aardbei ben ik niet onder de indruk van het formaat van de zoete rode vruchtjes, ook die zijn in Nederland groter. Met onze pitamientjes voor de dag netjes verpakt in een plastic zakje vertrekken we onder het genot van het 32e Katy Perry liedje naar Angluk Udjak. De opvoering van het traditionele instrument en de daarbij behorende dans begint met een poppenspel dat, teruggebracht naar de kern, eigenlijk niet meer is dan een bejaarde man die met zijn actiefiguren een scene uit the Transporter naspeelt; niets mis mee, maar ook niet helemaal mijn ding. De dans - en muziekshow die volgt is wel erg leuk en interessant om te zien. Een klein jongetje van een jaar of 5 - ik kan er een jaar of 2 naast zitten - biedt een clownesk vermaak door de grote lijnen van de dans mee te kunnen doen. De grote lijnen worden hiermee gekenmerkt door de afbakening van de tribunes. Met zijn mini-stokpaardje verovert hij ieders hart en steelt zo de show. Als het kleine ventje dan klaar is wordt het voor ons tijd om een race tegen de klok te starten. Zo snel als de omgeving en het andere verkeer toelaat begeven we ons naar Bukit Moko. Aldaar aangekomen dineren we met uitzicht over het dal in een restaurant dat de toepasselijke naam "stil restaurant" heeft.