Vaarwel Indonesië

"Indonesië is kut", dat is wat om 11:00 ongeveer een miljoen keer door ons hoofd gaat. Maar goed, de ochtend start natuurlijk veel eerder.

Om 6:45 gaat de wekker en staan wij vrij gebroken naast het bed. Het hotel is van de buitenkant erg mooi maar de rest valt erg tegen. Na het waardeloze ontbijt van gisteren al besloten dat wij vandaag gelijk bij restaurant 'ViaVia' gaan eten. Genoten van een lekker ontbijtje onder het genot van een poppenkast voorstelling van een negenjarige Hollander uit Nuenen die al 9 keer in zijn leven naar Thailand is geweest. Kortom hij is al vaker in Azië geweest dan ik.
Daarna de taxi naar het vliegveld genomen waarin ik mijzelf realiseerde dat het vandaag weer mijn schrijfdag was. Hopelijk geen vertraging dacht ik nog. Het inchecken verliep vrij vlotjes, maar ook dit vliegveld is onderontwikkeld en vies. Om 10:45 mochten wij dan eindelijk door de douane, althans dat zou je denken. Maar nee, sinds een maand hebben ze in Indonesië een nieuwe regel. Wanneer je een gratis visum hebt mag je maar op 5 vliegvelden landen en vertrekken. En jullie raden het al, Jogjakarta zat daar natuurlijk niet bij. Nu hoor ik jullie denken:'Jullie hebben toch veel te veel geld betaald om een visum voor Indonesië te krijgen?'. Ja dat klopt! Nu schijnt het dat je hier bij immigratie mag werken als je het gouden ticket in een pak cruesli hebt gevonden. Dat je het IQ van een goudvis hebt maakt verder niet uit.
In ons paspoort was een stempel te vinden van een gratis visum en dus mochten wij niet boarden. Vervolgens moesten wij naar het kantoor van de baas. Dit is iets wat je in Nederland nooit tegen zal komen. Je komt binnen in een kamertje wat bij ons rotzooimagazijn heet. Daar zit een net te dikke man, onderuit hangend op zijn stoel, aan een overvol 'bureau' met een lekkere peuk in zijn mond. Hij vertelde ons dat wij een sticker misten in ons paspoort dat liet zien dat wij betaald hebben voor een visum. Wanneer wij een bonnetje lieten zien zou er niks aan de hand zijn. En dat was precies het probleem, wij hebben nooit een bonnetje gekregen. Althans, het bewijs moesten wij in Jakarta bij het volgende loket inleveren. Kortom, we zouden naar Jakarta moeten en vanaf daar naar Kuala Lumpur.
Nu begon het toch echt een beetje vervelend te worden en kon ik mijn traanbuizen niet meer bedwingen. Het aardige hulpje van, laten we hem voor het gemak even de dictator noemen, had wel een beetje medelijden en begon in zijn eigen taal een gesprek met de dictator. Ik kon op dat moment niks anders meer dan huilen en Marc probeerde nog om aan te geven dat wij niks fout hebben gedaan en dat wij erg graag naar KL wilden. Daar was de dictator het mee eens en zei dat immagration Jakarta de schuldige was. Erg fijn, maar zo kwamen wij er nog niet. Aan alle kanten werden mensen ingezet, documenten gekopieerd, foto's gemaakt van onze terugvlucht en werden er gesprekken gevoerd in een voor ons onverstaanbare taal en zat ik nog steeds te janken. Gelukkig had ik net die ochtend mijn make-up er af gehaald, anders had er een hele verdrietige panda gezeten.
We waren niet welkom in Indonesië, maar we mochten er net zo min weg.
Wat een *+#^^#*@€*^#% vervelende situatie.
Op een gegeven moment kwam er een blanco papier met een pen tevoorschijn en moest Marc in het Engels de situatie beschrijven zodat zij de klacht naar Jakarta konden sturen. Nu bekroop ons toch even het gevoel dat wij misschien nog aan de vlucht van 11:45 mochten deelnemen.
En jawel hoor, ineens kregen wij de paspoorten en mochten wij richting de gate.
Heeft de vlucht geen vertraging, overkomt je wel zoiets. Wat een helmoment.
Het blijft natuurlijk een luxeprobleem, maar vervelend was het wel. Gelukkig een goede afloop zodat we nu gewoon een interessant verhaal hebben om over te schrijven. Want zeg eerlijk, anders was het verslag van vandaag erg saai geweest.

We sluiten de dag in stijl af. Om 21:45 zitten wij aan drie biertjes, dat was goedkoper dan twee, in een cafe in een bruisende straat. Marc maakt vrienden met iemand die zelf doorheeft erg dronken te zijn en ik vrees dan ook alleen maar voor het feit dat hij straks vast moet kotsen. Gelukkig doet hij dit niet, maar valt hij vervolgens in slaap op zijn stoel. Na de biertjes doorgelopen naar de whiskeybar want dat is natuurlijk helemaal Marc zijn ding. Heerlijke whiskey en cocktail gedronken en toen besloten dat wij de avond maar even dansend moesten gaan afsluiten. Drie meter verder was een kroeg met ondermaatse livemuziek dat na drie nummers werd verruild voor dansmuziek! Yes, heerlijk de heupen los en alle stress van vanochtend eruit gedansd. Nog vrienden gemaakt met Kenny die oorspronkelijk uit Zuid-Afrika kwam en nu in KL woont. Om 2:00 was het tijd om het hotel op te zoeken en om 3:00 lagen wij als roosjes te slapen.