De beer is los!

Vanochtend vertrekken we uit de Zalmhoofdstad van de wereld. Althans dat doen ze ons geloven. Voordat we daadwerkelijk onze weg vervolgen naar het Noorden van het eiland besluiten we eerst proviand in te slaan. Na een wilde rit door de supermarkt, waarbij Mees de grootste lol had, wordt de dag nogmaals officieus afgetrapt met een koffie van de Starbucks. Nog even een liter of 40 spotgoedkope benzine in onze auto gooien en we zijn weer onderweg. Het is een lange rit vandaag naar Port McNeill. Om de tijd te doden hebben we een leuk spelletje waarbij we raden welk aantal kilometers er op het volgende bord staan. Mees snapt getallen nog niet zo goed en besluit te gaan slapen. Hier blijkt de noodzaak van duidelijke afspraken maken over de spelregels: al na het eerste bord is er enige discussie over hoe de punten verdeeld moeten worden. Gelukkig gaat dit allemaal gepaard met een flinke dosis zelfspot en kunnen we er allemaal hard om lachen. Als Mees wakker wordt, dit keer niet applaudisserend, betekent dat dat we een korte stop moeten inlassen. Supersoon Nina weet op slinkse wijze het WiFi wachtwoord te ontfutselen, waardoor we tenminste wat te doen hebben terwijl we in de aftandse tent, die daardoor overigens wel weer authentiek aanvoelt, op ons eten wachten. Met het eten is niets mis, de toiletten zijn daarentegen op z'n zachtst gezegd verwarrend te noemen. Het blijkt nodig om mannelijke toiletgasten op de volgende manier de toilet etiquette (of toiletiquette) duidelijk te maken: " No dirts in the urinal. Piss only!" Als dan ook nog eens een Nederlands gezin binnenstapt besluiten we het voor gezien te houden en vervolgen we onze route naar onze eindbestemming.

Het eerste dat we in onze verblijfplaats voor de komende twee dagen doen is een walvisvaart boeken. Dan is dat tenminste maar gedaan en kunnen we door met de rode draad door de vakantie: koffie drinken. Dit hoeft niet daadwerkelijk koffie te zijn, maar we noemen het toch gewoon koffie drinken. Vervolgens gaan we even offroad om na 3 km onze accommodatie te bereiken. Als ik tijdens het inchecken even terug loop naar de auto zie ik onder aan de heuvel een zwarte vlek bewegen. Het is zover: onze eerste beer!! Een mooie zwarte beer loopt daar een beetje rond te lopen en wij genieten van zijn (of haar) aanblik. De moeder van Lisa, dat rijmt op Visa, vertelt ons dat er een moederbeer rondloopt met drie kleintjes en drukt ons op het hart niet tussen beiden te komen. Als we die avond een korte wandeling maken zorgen we er dus ook voor dat we flink wat lawaai maken. Dan weten ze in ieder geval dat we eraan komen. Onze wandeltocht wordt beloond op het moment dat we een adelaar aan de oever zien zitten. Als hij vervolgens over ons heen vliegt is de dag compleet en zoeken we tevreden ons bed op.