Sleepy bikers
Door: Marc
Blijf op de hoogte en volg Marc
19 April 2019 | Thailand, Bangkok
En ineens is het ochtend. Het voelt alsof we er net pas in liggen, zo diep in slaap waren we net nog. Dat betekent dus dat de kinderen de hele nacht doorgeslapen hebben. 1-0 voor ons. Na een korte ontdekkingstocht langs het ontbijtbuffet - niet spannend maar wel gewoon oké - maken we ons klaar voor onze activiteit van de dag. Een taxiritje later zijn we klaar om te gaan doen waar wij als Nederlanders goed in zijn. We gaan fietsen. Samen met een gids en twee Taiwanezen gaan we op pad om Bangkok van heel dichtbij te ontdekken. Onze gids heeft een niet al te hoge dunk van ons en geeft de instructies voor onderweg nog maar een keer. Als we linksaf gaan doen we dit - steekt zijn linkerhand uit - en als we rechtsaf gaan.. Enfin, jullie kennen de gebaren waarschijnlijk zelf ook wel. Tijd om te gaan trappen. Mees mag bij papa achterop en Juul is de verkenner van mama, zo voorop de fiets. De temperatuur stijgt inmiddels snel naar standje tropisch, maar op de fiets is het goed uit te houden. Over stoepen, door nauwe steegjes en drukke wegen, op plekken waar je volgens mij niet hoort te fietsen; wij fietsen er. Bij de eerste stop krijgen we gelijk de gelegenheid om Mees zijn favoriete hobby te beoefenen. Mees houdt er namelijk van om dieren te spotten. Hij is daar, net als zijn moeder, erg goed in. De krokodillen zag hij echter in de eerste instantie over het hoofd. We zetten onze tocht voort door Chinatown, langs tempels en over de bloemenmarkt. Precies zo'n plek waar je dus niet hoorde te fietsen. Een korte snack later zetten we koers richting de Portugese kerk. De Portugezen hebben blijkbaar de Thai in de oorlog geholpen en zijn daarvoor beloond met een stuk land, vandaar de kerk. Voor we naar Portugal gaan moeten er echter eerst schildpadden gevoerd worden. Mees had hier de hele dag kunnen doorbrengen. Maar de Portugese kerk wacht en we moeten dus door. Uiteindelijk brengen we met name een hoop tijd door in een nabijgelegen koffietentje dat tevens dienst doet als museum over Portugees erfgoed in Bangkok. Het is er koel(er), ze hebben er cakejes en vissen, dus iedereen blij. De laatste etappe vindt Juul niet meer zo spannend. Nina wordt gedwongen om met een hand te fietsen en met de andere Juul's slapende hoofd te ondersteunen. Onze tocht eindigt even later met een ferry overtocht. Erg intensief, maar zeker de moeite waard.
Met volle vaart rijden we in een tuk tuk richting ons hotel. Jula bij Nina op de arm, Mees in slaap in de kinderwagen die dwars in de tuktuk staat. Enkel mijn been en de rem voorkomen dat de kinderwagen uit de tuktuk rolt. Om te begrijpen hoe we in deze situatie verzeild geraakt zijn moeten we even een paar uur terug in de tijd.
Na de fietstocht eerder vandaag besluiten we even bij te komen in het hotel. In de wetenschap dat we morgenavond de nachttrein naar het Zuiden hebben besluiten we dat vandaag onze enige kans is om een night market te bezoeken in Bangkok. Aangezien onze gids van vandaag ons vertelde over de grootsheid van de markt in Chinatown, en omdat het boottochtje naar het hotel zo goed beviel, is de beslissing om met de boot naar Chinatown te varen snel genomen. Eenmaal aangemeerd wordt het snel donker en nemen ratten het trottoir over. Tot frustratie van mijn lieftallige echtgenote. Alsof de ratten nog niet genoeg zijn komen we erachter dat ondergetekende de deet vergeten is in te pakken. De plaatselijke 7/11 biedt gelukkig soelaas en al snel is er een geurige vervanger gevonden. Op naar de markt.
In een zee van licht banen we ons een weg door een oceaan van mensen. De keuzestress wordt realiteit. Oké. De tips. Als er een rij staat dan kun je ervan uitgaan dat het goed is. Die belangrijkste tip druist al gelijk in tegen mijn geduld, of liever het gebrek daaraan. Een lange rij betekent langer wachten, betekent dus minder zien en mogelijk gemiste kansen. The struggle is real. Na een hoop indrukwekkende kraampjes voorbij gelopen te zijn bestel ik dus alsnog 10 stokjes sateh bij een kraampje waar niemand, behalve de eigenaar van de betreffende grill, staat. En alsnog sta ik te wachten. Niet lang daarna besluiten we het voor gezien te houden. Wat volgt is al bekend. De tuktuk rit gaat vlot en voor we het weten zitten we aan ons tweede diner, ik in ieder geval, bij Madame Musure tegenover ons hotel.