De eindeloze reis

Door velen bestempeld als "The good life" zitten we na ons ontbijt alweer lekker onderuitgezakt op een beanbag in het zand. Het is wat bewolkt, maar dat verandert niets aan de relaxte sfeer waarin we ons begeven. Helaas voor ons duurt dit gevoel nog maar even. Als we een paar uur later onze reis naar Ubud starten. De auto was verrassend vroeg, een gegeven waardoor wij het idee kregen een half uur eerder aan te kunnen komen in Ubud. Onze volgende bestemming ligt volgens de chauff ongeveer 1,5 uur rijden van Seminyak. Hij wil dolgraag onze gids zijn en op zijn aanraden besluiten we spotgoedkoop zilveren ringen in te slaan. Vervolgens zijn we met name vastberaden door te rijden maar Ubud terwijl onze chauffeur ons nog houtsnijdkunst, schilderwerk, en koffieplantages probeert aan te smeren. Een korte blik op de kaart vertelt me dat we na krap een uur rijden nog maar 2,5 km van Ubud zitten. Deze 2,5 km is goed voor de resterende 3 uur van onze reis. Eenmaal aangekomen hebben we echter wel een prachtig uitzicht op de rijstterassen vanuit onze kamer. Lang genieten we hier niet van, want we hebben maagverscheurende trek. Na de zeer late lunch volgt een korte wandeling door Ubud. Uiteindelijk zien we onze kans schoon verschillende tours te boeken. Zo komt het dat we iets voor zevenen besluiten om om half 8 traditionele dans te gaan bekijken en om twee uur vanacht opgehaald zullen worden om een vulkaan te beklimmen.

De traditionele dans, de vuurdans, beeld een verhaal uit met heel veel namen die moeilijk uit elkaar te houden zijn. Na de foto's voor het nageslacht besluiten we helemaal op te gaan in de show. De enige muziek die er is is afkomstig van een 30 koppig mannenkoor die vrolijk samen "cakken" (lees tjakken). Ondanks de dramatiek zorgt het gecak voor een vrolijke noot. Als extraatje wordt er voor onze neuzen nog een berg kokosnoten in brand gestoken. Een ritueel waarbij een ruiter uitgebeeld wordt levert een hoop spektakel op. En op dit punt zijn we extra blij dat we niet op de eerste rang zitten. De paardenmeneer stampt namelijk met zijn blote voeten door de brandende kokos en schopt het in de rondte. Spectaculair en een beetje gevaarlijk. Met deze trance dans in gedachten proberen we nog wat slaap te pakken. Om half 2 moeten we namelijk weer opstaan.