Mijn vriendin is een Disneyprinses!

Niks geen zonsopkomst, vandaag slapen we uit. Dat houdt in dat we iets voor negenen aan ons eerste ontbijt beginnen. Ik zeg eerste ontbijt omdat het eigenlijk een beetje matig is en we besluiten om elders onze benodigde caloriën te gaan nuttigen. Voordat we dat gedaan hebben is het echter eerst zaak om een tour naar de Borobudur te regelen. Het liefst in combinatie met de Prambanan en het liefst bij zonsondergang. Dat eerste kunnen we heel snel uit ons hoofd zetten. Indonesië heeft vakantie en dat betekent dat het extra druk is op de weg. Als we bedenken dat het zonder vakantie ook al elke dag zwarte zaterdag is dan is voor ons de drukte in deze periode al helemaal onvoorstelbaar. Goed, dan dus alleen de Borobudur, bij zonsondergang. Deze illusie wordt nog kort in stand gehouden door de eerste vriendelijke touristinfo medewerker. Helaas heeft hij geen vervoer meer beschikbaar, maar verderop in de straat kunnen we wel een auto huren. Zo gezegd zo gedaan. Alleen is het helemaal niet mogelijk om Borobudur bij zonsondergang te zien. Het sluit namelijk al om 17:00 en zonsondergang is pas om 17:30. Geen zonsondergang, wel Borobudur. Dan kan voor ons de dag eindelijk starten. We willen namelijk ook nog goed ontbijten en naar het Keraton. Aanvankelijk willen we lopen naar het Paleis van de Sultan. Een becak bestuurder met een vlotte babbel weet ons echter om te praten. Ook speelt hij een beetje vals, want hij heeft een motor en geen fiets. Hij biedt ons aan om voor 20000 naar het Paleis te rijden. Ons antwoord: "20000 to Keraton?". Een verschrikkelijke fout. Dit moest namelijk op 6 verschillende manieren uitgesproken worden om duidelijk te maken wat we bedoelden. Na onze zesde poging kwam de eerste vorm bevestigend uit de mond van onze nieuw verworven vriend die sterk deed denken aan het typetje dat Najib Amhali in zijn shows gebruikt. Het Keraton is een gezellig optrekje waar we in een uurtje doorheen lopen en onder de indruk zijn van de pracht en praal. Ook de gemeenschappelijke geschiedenis - de sultan heeft in Nederland gestudeerd - is een verrassend geveven. Hoewel we enige tijd redelijk ongestoord rond hebben kunnen lopen kom ik vandaag tot de conclusie dat mijn vriendin een disneyprinses is, en dat begint in het paleis waar de eerste fotoshoot van de dag plaatsvindt. Wanneer we het paleis uitkomen zien we Najib alweer staan. Hij neemt ons tegen een vriendenprijsje graag mee naar ons hotel, maar als we tijd hebben dan kunnen we ook nog even de kunst van het batiken bekijken bij de lokale school of arts. Aangezien we nog een uurtje de tijd hebben lijkt ons dit een goed idee. Een slordige 15 minuten later zitten we tussen de schilderijen en imponeren we de gastheer met onze parate kennis van het proces. Prinses Juf Nina schildert tijdens creatief uur wel eens door middel van batik, en ondergetekende heeft enige tijd "op de Vlisco" gewerkt, waar gebatikte stoffen geproduceerd worden. Terwijl onze jasmijn-thee nog warm is beginnen wij elitair door de kunstwerken te kijken. Na vandaag zullen we namelijk eigenaars zijn van authentieke Indonesische kunst. Voor ons is deze kunstwijze uitermate praktisch, daar we de uitgezochte kunstwerken gewoon opgevouwen in een enveloppe mee kunnen nemen.

Als we aankomen in ons hotel staat onze chauffeur al te wachten bij de receptie en al gauw zijn we onderweg naar onze volgende bestemming. Over de drukte was geen woord gelogen. Dik twee uur later rijden we stapvoets de parkeerplaats van de Borobudur op. Verrassend genoeg is de wachtrij bij internationale gasten ongeveer 0 en die van de binnenlandse gasten ongeveer heel veel. Met een extragratis flesje water lopen we vol spanning richting het monument. Eenmaal in zicht zien we dat het ook daar krioelt van de mensen. Het is een prachtig bouwwerk waar we makkelijk uren kunnen rondbrengen. Bij onze eerste wandeling rondom blijkt echter dat we hier niet rustig kunnen rondwandelen. Bijna iedereen wil gebruik maken van het feit dat er een onvervalste disney prinses aanwezig is. Terwijl figuren als Patrick ster en andere, ongetwijfeld bekende, figuren gretig centjes binnenharken voor een foto wordt er van ons - en dan vooral van Prinses Juf Nina - verwacht dat we met iedereen op de foto willen. Vaak worden we aangetikt en gevraagd om op te foto te gaan, waarbij de persoon die in de eerste instantie fotograaf wordt vervolgens van positie wisselt met de gefotografeerde om een tweede foto te nemen, maar ook wordt er regelmatig ongevraagd een foto gemaakt. En dat is natuurlijk niet helemaal netjes. Zeker niet aangezien de Lonely Planet ons dit in geschrifte verboden heeft. Ondanks dit alles weten we toch te genieten van het immense bouwwerk. Helaas gaat de tent bijna sluiten en begeven we ons naar de uitgang. Bij veel attracties sta je dan vrij snel weer echt buiten. Nou, bij de Borobudur loop je eerst nog een goede 3 kilometer langs allerlei marktkraampjes alvorens je de parkeerplaats bereikt. Als de pelgrimstocht langs de markt over is begint de zoektocht naar onze chauffeur, die ergens in de automassa geparkeerd staat. De goden blijken ons goed gezind en we vinden onze vriendelijke chauf binnen 5 minuten. De terugreis is eigenlijk hetzelfde als de heenreis, en we zijn weer twee uur zoet.