Crossfit, triatlon en avondvierdaagse in één

Yes, we hebben de vieze bende overleefd. Op naar Jogjakarta.
Nog lang niet klaar op Bali, maar dat doen we 'gewoon' over een paar jaar.
Eigenlijk zouden we niet meer reizen op de dag dat ik het verslag zou schrijven, maar het kwam zo uit. Gelukkig geen vertraging en veilig aangekomen in Jogja.

Bootcamp, crossfit het is hier super goedkoop. Je betaalt €0,25 en je krijgt vervolgens een wod waarbij je 30 minuten in een overvolle bus staat, met 15 kilo op je rug en weinig handvatten om je aan vast te houden. Een heerlijke training voor al je spieren maar vooral de arm en buikspieren hadden het zwaar. Daarna een cooling down van 30 minuten met 15 kilo op je rug naar het hotel lopen en onze wod zat erop. Heerlijk afgekoeld in het zwembad en daarna weer een lekker stuk gelopen naar restaurant ViaVia dat ons van een lekkere lunch voorzag. Met volle buiken, jawel Marc had twee gerechten besteld en de helft van mijn dessert opgegeten, op de Becak (fietstaxi) naar Malioboro. Zelf fietsen is hier overigens niet aan te raden. Een Becak is een traditioneel voertuig dat voornamelijk wordt bestuurd door mannen met gemiddeld 3 tanden. Feest dus. Hier langs alle stalletjes en kraampjes gelopen en nog wat leuke souvernirs gekocht. Hier begon onze avondvierdaagse. In het hotel hadden wij een aantal sushirestaurants opgezocht, want volgens de familie Snijders-Salbini kon je erg goedkoop en lekker sushi verorberen op Java.
Het leven op Java is compleet anders als je het vergelijkt met Bali. Het jammere aan Bali is het aantal toeristen, maar dat het beter ontwikkeld is is toch wel erg fijn. Java is veel minder ontwikkeld en als blonde Nederlander loop je hier ook als een soort beroemheid rond. Iets waar wij weer even aan moesten wennen. Je onderbroek uit je naad halen is bijvoorbeeld iets wat niet meer zo gemakkelijk gaat, jammer.
Het eerste sushirestaurant stond wel op de kaart, maar was helaas nergens te vinden. Evenals het tweede restaurant dat er volgens google maps 2 km verderop zou moeten liggen. Ondertussen hadden wij ons al neergelegd bij het feit dat wij geen sushi meer gingen eten. Helaas was een ander restaurant waar je geen salmonella of een voedselvergiftiging van zou krijgen ook moeilijk te vinden.
Het was ondertussen 20:00 en hadden we toch echt wel zin in wat eten. Een taxi zoeken waren wij tijdens het lopen ook al 30 minuten mee bezig, maar zonder resultaat. Conclusie: nog maar 2 km lopen naar de hopelijk bestaande Sushi Tei.
En jawel, daar was hij dan. Vermoeid en zo blij dat ik wel bijna kon huilen van opluchting.
Vervolgens ging alles mis met het eten, de bestellingen en het betalen. Maar we verlieten het restaurant met een volle maag, heerlijke limonade en een rekening van maar 14 euro. Hopelijk gaat het morgen wat makkelijker, tot nu toe zijn we nog niet echt onder de indruk in positieve zin van Jogja.