De dag des Heeren

Het is weer zondag! Met de vulkaanbeklimming en de massage nog in de kuiten staan we weer te trappelen om aan onze volgende activiteit te beginnen. Dewa komt ons vandaag ophalen om lekker te downhillen. Dat is er razend sportief uitzien omdat je vet cool met je helm op op een fiets zit, maar tegelijkertijd lekker ontspannen een berg afzoeven omdat het gehele traject een hellingshoek van 45% heeft, naar beneden. Maar nu lopen we op de zaken vooruit. Eerst halen we namelijk Adam en Michelle op. Deze newlyweds hebben een beetje een ramphuwelijksreis omdat de vulkaan op Oost Java zich niet kon inhouden. Desalniettemin vrolijke, reislustige, vriendelijke en avontuurlijke mensen. Een beetje zoals wij dus. Buiten het feit dat zij zwemmen in het geld vanwege het feit dat ze 'bankers' zijn. Laat ik daar nou net een boek over gelezen hebben dat ik eerder deze vakantie kreeg van Nina! Daarmee is "Dit kan toch niet waar zijn" van Joris Luijendijk een echte aanrader. Enfin, we rijden dus samen door naar een koffieplantage waar we een rondleiding krijgen langs allerlei exotische vruchten. Ook zien we daar voor de tweede keer een aandoenlijke Civet (spreek uit 'Loe-wak'). Het vrolijke diertje klimt en klautert in het rond en heeft duidelijk niet in de gaten dat hij eigenlijk een nachtdier is. Waar onze eerste ervaring met deze koffie ons toonde dat de bonen van mannetjes en vrouwtjes gescheiden worden om verschillende smaken aan te bieden zijn ze op Bali niet zo kieskeurig en gooien ze alles bij elkaar. We komen aan bij de laatste vrucht van de rondleiding en worden aan het werk gezet; de mannen mogen bonen malen met een grote houten stok. De factuur sturen we nog op. Gelukkig worden we beloond in de vorm van een proeverij van maar liefst 7 smaakjes koffie en evenveel smaakjes thee. Terwijl dan onze smaakpapillen nog bij aan het komen zijn van het proefpretpark staan wij alweer af te rekenen in het winkeltje, klaar voor de tocht naar ons ontbijt. Het ontbijt staat klaar als buffet met uitzicht op de vulkaan die we gisteren beklommen hebben. We krijgen te horen wat je er allemaal kunt zien en hoe mooi het is. Maar dat wisten we natuurlijk al. Na het ontbijt vervolgen we onze weg naar de fietsten. En wij als Nederlanders kunnen natuurlijk fietsen als de beste volgens onze gids. Andersom redenerend ben ik er persoonlijk niet van overtuigd dat Indonesische mensen supergoed motor, scooter - en autorijden gewoon om het feit dat heel veel mensen het doen, maar dat terzijde. We stappen op de fiets en ik monteer een van onze nieuwe aanwinsten: de go-pro value edition. Het ding is bijna leeg en het blijkt meer te dienen om mijn fiets te herkennen dan om te filmen. Maar mede door de val die de go-pro tijdens het fietsen maakt levert het hier en daar kort, maar spectaculair, beeldmatriaal op. Goed, we fietsen dus de berg af in colonne. Tijdens onze tocht zien we prachtige rijstvelden en tempels. Daarnaast nemen we een kijkje in een Hindoestaans compound. Hier leven alle leden van een familie samen. Hier werken ze. Hier hebben ze hun ceremonies. En dat laatste is ergens mooi, maar kan tegelijkertijd onbegrijpelijk eng zijn. Zo blijkt dat bij kinderen bij wijze van het inbinden van de 6 zonden - juist, één minder dan bij ons - de 6 voortanden geveild worden als rite of passage naar volwassenheid. Op het compound gaan we, zoals een goed Westerling betaamt, op de foto met de lokale bevolking, en dan met name met de kindjes. En tijdens creatief uur maken we een offertje van bamboebladeren en bloemen. Tegen het eind van onze fietstocht blijken we toch nog even aan het werk te moeten. Tijdens een flink steile en lange klim verliezen we spijtig genoeg Nancy (spreek uit 'Nan-sie) - Nans voor intimi; i.e. Haar man. Gelukkig zien we haar na enkele minuten ook de top bereiken en kunnen we weer verde naar het eindpunt. We sluiten deze tour af met een welverdiende maaltijd met uitzicht op de rijstvelden.

Eenmaal terug in Ubud hebben we wel trek in een kopje fatsoenlijke koffie. Want ondanks dat de Kopi Luwak erg lekker is wordt op de meeste plekken gerecyclede oploskoffie geschonken, en dat lusten we eigenlijk niet. Voordat we dan bij Grandpas een bakkie troost bestellen besluiten we eerst nog Myrthe's tip op te volgen en aan de stadse drukte te ontsnappen door een steegje in te lopen dat naar rijstvelden leidt. Een prachtig plekje op een steenworp afstand van de grote weg. Na de koffie komt van het een het ander, en voor we het weten zitten we alweer aan ons avondeten bij het Down to Earth café. Een tikkeltje zweverig, met moeilijk inspirerende quotes van celebs aan de muur. Het eten is er in ieder geval heerlijk! Voldaan en vol eten keren we terug naar onze cottage waar we vriendelijk begroet worden. Omdat we vanavond nog naar Kuta moeten hebben we nog vervoer nodig en een kort telefoontje later staat de neef van de vrouw van de eigenaar voor de deur klaar om ons t vervoeren naar het meest vieze, aftandse, afgetrapte hotel van de vakantie. De kraan werkt niet, er zit een stoflaag en spinnenwebben in de badkamer, en het is er gehorig. Maar het is maar voor 7 uurtjes, en het is goedkoop, dus wij klagen maar een beetje!