A twist of faith

Het ene National Park is het andere niet. Soms hoor je wel eens mensen zeggen: "Heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien". Nou gaat dit statement voor heel wat dingen op, maar de National Parks die we tot nu toe bezocht hebben gaven ons allemaal unieke indrukken. Keer op keer heb ik me verbaasd over de schoonheid van het landschap dat zich voor mijn ogen tentoonstelde. Zion is een welkome afwisseling van dor en droog landschap. Natuurlijk is het nog altijd niet naar Nederlandse standaarden, maar het feit dat we de Virginia River kunnen proeven biedt al soelaas na alle droogte van de Grand Canyon en Wahweap.

Na de voorgaande avond gesmuld en gesmikkeld te hebben staat er ons eerst weer een culinair ontbijt te wachten waarbij ik een bagel-alles verorber en Nina genoeg heeft aan een lime-scone. Het programma van de dag wordt bepaald en de tocht door Zion is begonnen met een extragratis shuttlebus naar het eindpunt van deze service: Temple of Sinewawa (N.B. exacte naam kan verschillen). Het rolstoelvriendelijke pad dat volgt laat zich makkelijk lopen en wordt hier en daar ook bewandeld door een eekhoorn. Ondanks dat het andere eekhoorns zijn dan in de Grand Canyon mogen ze toch onze vriendjes zijn. Aan het eind van het rolstoelvriendelijke pad zien we waarom bepaalde mensen belachelijk lelijke schoenen aan hebben; het pad moet vervolgd worden door de Virgin River. Een korte afweging doet ons beseffen dat we de volgende conclusies willen trekken: 1) Nee, we hebben geen zin natte schoenen, en 2) wij zijn geen jankerds en doen die tocht wel op blote voeten. Een absoluut hoogtepunt van de vakantie volgt tijdens de niet zo barre tocht door de rivier. Het water biedt verkoeling en de scenery langszij is adembenemend. Helaas werd met deze wandeling de toon gezet en kon de rest van Zion niet bepaald tippen aan het schouwspel van onze eerste wandeling. Na 2 wandelingen met een teleurstellend eindpunt (Jankende Rots en Groenbruine plasjes) besluiten we onze weg te vervolgen.

VEGAS BABY!!!! This never gets old. Met de voorpret al in onze kop scheuren we de i-15 af richting het gokwalhalla waar iedereen rijk wil worden. Na Mesquete zie ik in de spiegel echter ook bijna iets anders scheuren. De achterbumper blijkt er geen zin meer in te hebben en onderneemt verwoede ontsnappingspogingen. De oplossing voor dit probleem: pleistertje erop en vooral niet te snel rijden. Enkele miles later, na een gemiste afslag naar Glendale, vinden we een tankstation waar we tape kunnen kopen om de bumper dan echt te repareren. Lang leve het wereld wijde web! Want binnen de kortste keren heeft mijn charmante bijrijdster, tevens mijn lieve vriendinnetje, een Dollar vestiging in Vegas opgespoord. Daar aangekomen mogen we zonder verdere uitleg onze zakjapanner inruilen voor een Amerikaanse bak met net wat meer ruimte en allure. We zijn vanaf nu trotse Chevrolet Sonic bestuurders. Met dit geluk kan het niet mis gaan vanavond. Dit blijkt direct bij ons eerste spelletje roulette waar we van 10 dollar 33 maken. Helaas is het saldo na een avondje spelen -24 dollar. Een prima prijsje voor een avondje vertier onder het genot van 2 margarita's en 2 gin tonics.